Ostatni rok przymusił mnie do zaprzyjaźnienia się z ciszą. Myślę, że nie tylko mnie. Nagle poczułam się odcięta od przyjaznego gwaru, naturalnego zgiełku, nieustannego ruchu – tego wszystkiego co stanowiło niezauważone tło mojego życia. Zostałam wyraźnie ograniczona do bardzo wąskiej gamy miejsc, wydarzeń i interakcji. Zawieszona w ciszy. Dla części z nas, a przynajmniej dla mnie, było to w pewien sposób zaskakujące. Trudno mi było zmierzyć się ze spotęgowaną zwyczajnością codziennych czynności, odartej z drobnych rozproszeń i urozmaiceń.  Po pewnym czasie też zaczęłam dostrzegać, że coraz trudniej było mi mierzyć się ze sobą. Cisza i relatywna izolacja przymusiły mnie także do skonfrontowania kwestii problematycznych, grzesznych myśli i tendencji, których przemyślenie…